Bir kitap okuyorum son günlerde. Adı 'Hamilelik Enerjisi.' Hamilelik kısmı değil, enerji kısmı asıl konumuz şuan belki de. Arkasındaki ve birkaç sayfasındaki yazı düşündürdü beni. Kitabın arka kapağındaki yazı aynen şöyle diyor:
''Eskiden "tekne kazıntısı" bebekler vardı hatırlar mısın? Anne ve babasının emeklilik çağında dünyaya gelmiş kıymetli çocuklar... Namı diğer emeklilik bebekleri... Sanki eskiden hamile kalmak daha kolaydı değil mi? Kadınlar kırklı yaşlarındayken bile kolaylıkla doğum yapabiliyorlardı. Tüp bebek merkezleri bu kadar yoğun değildi. Çocuk sahibi olamadığı için doktora başvuranların sayısı günümüzdeki talebin neredeyse üçte biri kadardı... Sence ne oldu da hamile kalmak artık daha güç bir mesele haline geldi, doğurganlığının en verimli çağındaki kadınlar bile hamile kalmakta zorlanır oldu? Çünkü erkek-kadın dengemiz değişti!''
                         
Ne diyor yazar, kadın-erkek dengemiz değişti! Hatta kitabın devamında, kadınların hayatta bir çok aktif rol aldıkça, kadınlık enerjisini kaybettiğini söylüyor. Katılıyor muyum, kesinlikle! Biz güçlü kadınlar, hayatta bir çok role sahip olduk. Hem kariyer yaptık, hem anne olduk. Erkeklerin yapabildiği bir çok işi kadınlar olarak da başardık. Güçlendikçe güçlendik. İşte ayrı, evde ayrı yeri geldi çift mesai yaptık. Anaç duygularımızı bastırıp, problemlerin derinlerinde dolaştık.
Kadın olmak, kadınlık enerjisine sahip olmak demek; yalnızca anne olmak, eş olmaktan mı ibaret olmalıydı? Güçlü olmak mıydı buradaki mesele? Hayır tabi ki, asla!
 Kadın olmak aynı anda bir çok sıfata sahip olabilmekti. Kadın olmak, hayatın tüm güçlüklerini göğüsleyebilmek, mücadele edebilmekti. Fakat, unuttuğumuz bir şey vardı. Biz kariyer peşinde, güç peşinde koşarken, anneliği ayak bağı gördük bazen. Hayatımıza girecek meleğin varlığını bile kendi hayat planlarımıza kurban ettik. Ya da hepsini bir arada götürmeye çalışıp, tökezledik zaman zaman. Ayağa kalkmak için daha da güçlendik. Öyle güçlendik ki.  Kendi hayatımız, kendi kararlarımız, kendi kariyerimiz, kendi ekonomik özgürlüğümüz, yapabildiklerimiz, yapabileceklerimiz. Kimseye ihtiyaç duymadan yaşayabilecek bir hale geldik. Kabul edin, bu durum erkeklerin işine geldi. Sevdiler onlar da yeni nesil güçlü kadınlarını. Biz kimseye ihtiyaç duymadıkça, onlar omuzlarımıza daha çok yük verdi. Zaman geçtikçe erkeklerin rolleri de bize geçiverdi. Biz de sevdik güçlü kadın olmayı !
Halbuki hayat rollerden ibaret değildi. Hayatı paylaşmaya söz verdik, ettiğimiz evlilik yeminlerinde. Biz seviyoruz süper kadın olmayı, seviyoruz günün ayrı saatinde ayrı sıfatlarla hitap almayı, biz seviyoruz tek başına her şeyle baş edebilmeyi, biz seviyoruz yeri geldiğinde yaslanılacak omuz olmayı. Bizim yalnızca ihtiyacımız olan, kadın olduğumuz hatırlamak. İşte kadınlık enerjimizi kaybedişimiz bundan. Hayatın bu koşturmasında, edindiğimiz bu rollerde kadın olduğumuzu hissettirilmeyişimizden olsa gerek. Omuzlarımızdan yükleri alanlar olsa mesela, ya da ruhumuzu okşasa hayatımızdakiler. Ya da öyle bir derinde olsa ki hayatımızdaki erkeğin yeri, biz kimseye ihtiyacım yok diye düşünemesek. Yarım gibi hissetsek. Kadın işi, erkek işi olmasa. Biz beraber yol alsak, yürüdüğümüz yollarda. Biz seviyoruz hepsi birden olmayı..Yeter ki siz erkekler yol arkadaşımız olup, destek olun attığımız tüm adımlarda..

 Hayat hep bir bekleyiş hali. Her dönem apayrı şeyleri bekleyip, duruyoruz. Beklediklerimiz gerçek olsun diye zaman hızla akıp, geçsin istiyoruz. Zaman geçsin diye beklerken, ömürden yiyoruz, farkında değiliz.
 Zaman hızla geçiyor oysaki. Üzüldüklerimiz, hayal ettiklerimiz, hayal kırıklıklarımız, yaşadığımız ortamlar, öyle çok şey değişiyor ki.. Değişmeyen tek şey kalıyor belki de. Hepimizin hayatında olduğu gibi, bekleyiş hali.. Beklediklerimiz değişmiş, beklentilerimiz de.. Belki olmuş mutluluğu yaşamışız zirvede. Belki pes edip, yeni yollara sapmışız. Ama hiç bir zaman bitmemiş bu bekleyiş hallerimiz. Zaman değişmiş, insanlar değişmiş, mekanlar değişmiş. Ama eylem hiç değişmemiş. Değişmeyecek de..
 Lise yıllarında üniversite sınavının bitmesini beklemiş, üniversitede ah şu okul bir bitse demiş, okul bitip, iş arama sürecinde bu süreç artık sonlansa keşke demişiz. İş bulmuş, sevdiğimiz adamla evleneceğimiz günü beklemişiz. O günler gelmiş, şu hazırlık süreci son bulsa artık demişiz. Evlenmiş, ah şimdi bir de anne olsam demişiz. Evimizi kurduk ama bize ait bir ev alsak mı artık demişiz. Çocuk olsa ilk 6 ay geçse de rahat etsek, ah yürüse artık diye beklemişiz. Büyümüş, yürümüş, konuşmuş, okula başlasa artık demişiz. Çok sevdiğimiz işlerimiz artık beklentilerimizi karşılamamaya başlamış, yeni bir işe geçişi beklemişiz. Onlar da olmuş tek tek sırayla, bazen sırasız, bazen daha uzun soluklu. Emekli olmayı, çocukları evlendirmeyi, ah şu dertler bir bitse de bir sahil kasabasına yerleşeceğim'i beklemişiz. Beklemiş de beklemişiz. Biz yaşamak istediklerimiz olsun diye zamanın su misali akmasını beklerken, ömürden yediğimizi hiç bilmezmiş gibi beklemişiz.

Ben geldim :) 4 sene sonra yine, yeniden.. Nerede kalmıştık diye soruyorum şimdi. Büyüdüm ve yine geldim. Aradan çok zaman geçmiş, ama sanki burası hiç değişmemiş gibi.
 Ben? Ben çok değiştim. Büyüdüm. Kocaman bir kadın oldum. Kimi zaman çok güzel şeyler oldu hayatımda. Kimi zaman çok incindim. Ama zaten büyümek bu değil miydi? Yaş almak değildi mesele. Yaş aldıkça yaşadıklarını nasıl karşıladığın, kendini nasıl yüzeyde tutabildiğindi. Suyun üzerinde durabilmek gibi mesela aslında bu.
 Zamanla beraber ne de çok şey değişiyor hayatlarımızda. Üniversiteyi bitirdim, çalışıyorum. Bir markayı yönetiyorum. Benden hariç başka bir sıfata sahibim.Araba kullanıyorum. Şehir içi-şehir dışı km yapıyorum. Bilmediğim yolları görüyorum, geçiyorum. Yurt dışına da çıktım.
 Evlendim ne önemlisi! O hayal ettiğim bembeyaz gelinliği giydim. Hayatımdaki ne özel ve en güzel 'evet'i söyledim. Evim oldu. Hayal ettiğim gibi üstelik. Kırmızı detaylı bir mutfak. Bembeyaz koltuklu, kendi dekore ettiğim. Bana ait bir ev. Yepyeni eşyalar, içinde aşkla yemek yaptığım, sevdiğim adamın kollarında huzurla uyuduğum bir ev. İçinde dostlarımı, sevdiklerimi keyifle ağırladığım..
 Evet Erenle evlendim. Hani taa lise yıllarında ''bizim okulda bir çocuk var adı Eren diye'' ilk kez andığım adam. İlk aşkım, ilk heyecanım, tüm hayallerimi doğrudan veya dolaylı onun üzerine kurduğum adam. Tam da lise yıllarında ilk elimi tutuşunda acaba diye içimden geçirdiğim gibi.
 Avukat oldu Eren. İlk üniversiteyi kazandığı zamanları, öncesinde verdiği mücadeleleri, üniversite yıllarının iniş-çıkışlarını gördüğüm, her bir anına şahit olduğum. Benim için de nasıl gurur tarif edemem. En yakın arkadaşım, ilk aşkım, yeri geldiğinde babam-abim, bazen küçük kardeşim, zaman zaman en çok kavga ettiğim, mutluluğu-hüznü, hayatın tüm hislerini birlikte paylaştığım adam.
 Aynı kalan şeyler yok um hayatımda, var tabii ki. Mesela hala en sevdiğim içecek ayran, en sevdiğim renk kırmızı. Hala inatçı, hala aynı zor insanım ben. Yazmayı hala çok seviyorum. Kitap okumayan insanları hala anlayamıyorum mesela. Köpekten de korkuyorum hala (Alıştığım ve sevdiğim köpekler oldu tabi.) Bunca derdine,iliklerime kadar yaşadığım stresine  rağmen hala en çok İstanbul'u seviyorum. Ve yaşanacak başka bir yer bilmiyorum.
 Biraz da duygusallaştım mesela. Ağlamak nedir bilmeyen o soğuk kanlı ben, bir dizinin sahnesine gözyaşı dökebiliyorum artık. Sırt ağrılarım var bir de, bir kaç senedir devam eden. Stres denilen durumun kaçınılmaz sonuçları. Saçlarım da eskisi kadar uzun değil. Bir ara omuzlarıma kadar kısaltıp, uçlarını da sarıya boyattım. Parmağımda alyansım olmadan bir dakika bile geçiremiyorum.  Çiçekleri çok seviyorum, eskisinden daha çok. Bir sürü çiçeğim var evimde. Yalnızca doğanın, verdiğin emekleri karşılıksız bırakmadığına inananlardanım. He unutmadan 3 senedir benimle beraber yaşayan muhabbet kuşum var bir de. Adı Bıcır. En vefalı dostlarımdan. Karşılık beklemeden beni seven, ağladığımda gelip, gözyaşlarımı, yanaklarımı öpen. Annecim, aşkım, Dilek diye çığıra çığıra gezen.
 Çok şehir gezdim bu zamanlarda. Çok insanlar tanıdım. Hayatıma yeni giren dostlarım da oldu, beraber vakit geçirmekten keyif aldıklarım da. Çayı şekersiz içiyorum artık. Eteğin, elbisenin altına spor ayakkabı giymiyorum, Topuklu ayakkabılarla uçuyorum, koşuyorum. Asla başka yerde yaşayamam dediğim Ortaköy'de değilim artık. Semt değil, kıta değiştirdim. Kimseyi tanımadığım kocaman bir sitede oturuyorum. Yaşadığım yerden beklentilerim değişti. Başka bakıyorum artık olaya.
 Anne olmanın kıyısından döndüm bir de. Üzücü, yıpratıcı, zor bir olaydı. Eskiden gelin-düğün sahneleri beni hüzünlendirirken, şimdi bambaşka hislerle duygusallaşabiliyorum.
 Büyüdüm ben işin özü. Büyüdüm, kocaman bir kadın oldum. Blogumun ismi şu sıralar tam da yerinde oldu. Büyüdüm ve dünya değişti. Pembe hayallerim vardı, bazıları bordo oldu.