Mutluluğunu da hüznünü de zirvede yaşayanlardanım.Ortası yok..Grisi yok.Ya siyah ya beyaz.İşte bu yüzden çöküşlerim tam çöküş benim.

Mutlu olmayı bilen ve sevenlerdenim ne kadar şu sıralar mutsuzluk adına kendime her şeyi yapıyor olsam da.Çünkü,olmuyor.Olacak sandığın hiç bir şey olmuyor.Bir o tarafı düzeltiyorum bu taraf bozuluyor.Diğer taraf heh oldu diyorum hoop öbürü.Bir dengede duramıyorum.Hatta şu sıralar ayakta bile duramıyorum.

Hayattan bir sürü beklentisi varken hiç bir beklentisi olmayan insan haline büründüm.Hüznün zirvesindeyim bu vakitler.

Bir ışık görsem ona koşmaya hazırım aslında.Ama kapkaranlık her yer.O yüzden tükenmiş gibi hissetmem.

3 gündür rüyalarım kendimi iyi hissettirmeye başladı.Dua edip yatıyorum mesela,bir yol göster bana diye.Bana bir mesaj ver.Bir umut olsun bana diye.

Bir de minicik ışık demetleri görmeye başladım.Hemen kendime geldim.Umutlar belirdi.Sonra bir tanesi daha..Güzel olacak gibi sanki..Ama umut etmeye korkar oldum..

Ey hayat ! Bana minicik mutluluk tanecikleri yollasan ben onları bir çığ misali büyütmeye varım.Bana bir adım gelene ben koşarım.

Yeter ki umutlarım olsun.Ben deli gibi koşarım hayallerimin peşinden.Yeter ki kırılmasın kanatlarım ben şakıya şakıya uçarım.Yeter ki alma tüm ışıklarımı.

Bugün ağladım mesela uzun zaman sonra.Nasıl iyi geldii. anlatamam.Hem ağladım hem bağırdım.Sıraladım hayal ettiklerimi.Olsun artık dedim.Bir kere de benim gönlüme göre olsun.

Sonra bir kez daha ağladım.Boşalttım içimdeki tüm dolmuş kara zehri.Hala zor nefes alıyorum.Hala ürküyorum.Daha çıkamadım bu karanlıklardan.

Bir yerden başlasam toparlamaya hazırım ben kendimi.Zincirin bir halkası kırılsa tüm gücümü harcarım bu uğurda.Yeter ki kırılmasın tüm kanatlarım aynı anda birden.Yeter ki bütün ışıklarım yok olmasın aniden.Tutunacak bir dal olsun.Bir kaç umut ışığı..Mutluluk...Bana bir adım gelene ben koşarım.

Sanki görüyorum..Bu yolun sonunda bir ışık var..