Umutlar vardır insanı hayata bağlayan.Geceleri uykuları kaçıracak kadar heyecanlandıran.Bazen uçurumun kıyısına kadar gelmişken oradan geri döndüren.Yaşama tutunabilme sebeplerimiz kimi zaman.Kimi zaman da yaşamdan koparan..
Benim de var umutlarım.Korkularım hep bu yüzden işte.Kaybetmekten tüm umutlarımı.
İnsan her şeyini kaybettiği noktaya gelebiliyor zaman zaman..Sarıldığı tek şey yeniden yeşermek oluyor.Onlarla filizleniyor,öyle büyüyüp gidiyor.Yeniden tutunuyor.
Ne yaşarsak zihnimizde yaşıyoruz aslında.Neye inandırırsak kendimizi,ona inanıp,yürüyoruz.
Aşık olduğuna da inandırabiliyorsun,mutlu olduğuna da..Her şey güzel olacak diye en dönülmez yerlerden de dönebiliyorsun.Ne yaşarsak zihnimizde yaşıyoruz..
İşte o vakitler,umutların varsa zenginsin.Onlar varsa,var olmaya hazırsın.Onları tükettiğin zaman kuruyup,gitmek üzere  yola çıkmışsın.
Çok felsefe yapılır bu konularda.Ama inandığın kadar varsın aslında.Neye,kime.
Hayata savaşını kazanıp-kaybetmek kader değil mesela.İnandığın,inanmak istediklerin var yalnızca..
Kaybolup gitmesin inandıklarımız.Yok olmasın umutlarımız.Tüketmesin bizi zihin oyunlarımız.
İnandığımız kadar varız..İnandığımız kadar gerçek..