Ağlamayı unuttuğun vakit kork işte kendinden !

Ağlamaktan vazgeçtiğinde..

Gözyaşlarını akıtmaktan pes ettiğinde..

Akıtacaksın gözyaşlarını..İçine içine ağlamayacaksın..Ya da pes etmeyeceksin.Korkmayacaksın ağlamaktan..

Kirpiklerin ıslanacak ağladıkça..

Dökeceksin göz yaşlarını.Akıp,gitsin hüzünlerin diye.Üzüntülerini silip atsın diye.

Bazen ağlamaktan yorgun düşeceksin.Rimellerin kirletecek yastığını.Sonra uykuya yenik düşeceksin.Teslim olacaksın uykunun kollarına.

Ağlamaktan şişmiş gözlerinle uyanacaksın yeni bir güne.Arkanda bırakacaksın ağladıklarını..Tazelenmiş başlayacaksın güne.Hüzünlerin zehirlemesin diye seni ağlayacaksın sonuna kadar.Kah bağıra bağıra,kah usul usul yavaşça..Ama dökeceksin o gözyaşlarını.

Ağlamaktan vazgeçtiğin an kork kendinden !

Ya da ağlamaya dermanın kalmadığında.

Pes ettiğinde..

O zaman kork işte..

Mağlup olan sensin işte o vakit,bıraktığında gözyaşlarını akıtmayı..

Hüzünlerin,üzüntülerin seni içten içe zehirlemeye başladığında..

O vakit pes etmişsindir savaşmaktan.

O vakit tüketmişsindir umutlarını.

İşte o zaman kork !