Blogumu açtığım günden beri yazmayı beklediğim 2 şey vardı..Gerçekleşmesini bekleyip de tüm duygularım ve mutluluğumla yazmak için can attığım..

İkisini de yazamadım..Çünkü,ikisi de gerçekleşmedi..
İnsanın canını en çok ne acıtır,bilir misiniz ? 

Emek verip de sonunda bir hiç'le baş başa kalmak..

Hayal kırıklıkları kanatır en çok yaraları..En çok büyüten onlar olduğu gibi..

'Hayat' diyorlar adına,acısıyla-hayal kırıklığıyla-kah mutluluktan,kah üzüntüden akıttığın gözyaşlarıyla-en keyifli halleriyle kimi zaman..'Hayat' işte..
Hayal kırıklığının teselli de yoktur.Hiç bir sargı bezi saramaz hayal kırıklıklarını..Bin bir cam parçacığından daha çok acıtır canını..
Hayaller kurdum defalarca..Uçuk değildi hayallerim bu kez.Olması gerekeni istedim hep..Olması gerekeni bekledim..Ama tüm hayallerime ağzının payını verdi hayat,bir kez daha..
Asıl o zaman ne yapacağını bilemez insan,ağzının payını aldıktan sonra..Şimdi hangi umuda sarılsam diye bekler..Tutunamadan yaşanmaz ki..
Elde avuçta ne varsa tükettikten sonra..Bir 'hiç' olarak kalakalmak..Nereye ait olduğunu bile unuttuyor insana..
Ben ve hayallerim..Ben ve beklediklerim..Ben ve hayal kırıklıklarım..Yine baş başayız..Sayısını hatırlayamadığım kadar çok olduğu gibi..