En çok sevdiğim şeyle en korktuğum şeyin aynı olması nasıl bir garipliktir böyle..Ama gerçek bu işte.Ne mi dersek ? Yalnızlık..

Evet çok seviyorum yalnız olmayı,sadece kendimle baş başa kalmayı,sessizliği,sadece kendime ait bir dünyayı..Ama deli gibi de korkuyorum yalnız kalmaktan..Ya kimsem olmazsa,ya tek başıma kalırsam,ya derdimi anlayabilen çıkmazsa hiç ve ben kendi sessiz çığlıklarımda boğulursam..

Pek korkuları olan bir insan değilim ben.Ufacık bile korkum olsa itiraf dahi etmem kendime..Güçlüyüm ya ben,fazlasıyla..Ama son dönem değişik korkulara bürünmeye başladım..Yalnızlık korkusu gibi..Yoksa yaşlanmaya mı başladım ben böyle..

Hem yalnız kalayım sadece ben olayım istiyorum,hem de etrafımda insanlar olsun hiç yalnız kalmayayım..Evet korkuyorum ama bir yandan da yalnızlığı seviyorum.İşte ben yine böyle garip hisler içindeyim.İç sesini çok dinleyen bir insan olarak yalnızca yazarken böyle haykırışlarım,sorgulamalarım..

O zaman hiç yalnız kalmamak dileğiyle ama bir o kadar da sadece kendimle olabilmek..