Yıllar önce mutluluğun değişik bir tanımı vardı bende.Beklentisi de farklıydı.Bir gün bir şey olacak ve her şey bambaşka olacak zannederdim.Ve işte ben o an mutlu olacağım derdim.Sihirli bir değneğin dokunuşunu beklemek gibi bir şeydi.Hep o bambaşka günü bekledim.Tabiki öyle bir gün hiç gelmedi.Ah çocuk aklım işte.

Yıllar geçti,ben büyüdüm.Mutlu olacak sebeplerim de oldu çokça.Sonra küçük şeylerle de yetinmeyi öğrendim.Küçük mutlulukları büyük yaşamayı.Hayatımdaki güzelliklere şükrettim.Belki de uğruna  çok şeyler feda ettiklerim de oldu.Yine pes etmeden devam ettim.İzin verdim beni varlığıyla mutlu etmesine.

Adına tecrübe denen sancılı bir savaş var bu hayatta.Bazen her şeyini elinden alıp,sabrını deneyen.Bazen her şeyi bir anda önüne serip,şükretmeni bekleyen.Yaşıyor,kanıyor bazen sarıp-sarmalanıyoruz.

Çocukluk hayallerimi düşünüyorum şu zamanlar yine.Yine hayalini kuruyorum o bambaşka günün.Sihirli değneği bekliyorum çocukluğumdaki gibi.Aslında varmış öyle bir gün,şimdi daha iyi anlıyorum.Sabredip bekliyorum.Hayatın benden şu an istediği gibi yalnızca.

Bir de yakınlardaki hayatlara tanık oluyorum zaman zaman.Nasıl da bir kaç ayda bambaşka oluveriyor yaşamlar,görüyorum.Heh diyorum işte o değnek şimdi onun hayatına dokunmuş.Zamanı gelince de benim hayatıma gelecek inanıyorum.

O zaman hayatına o sihirli dokunuşu bekleyenlere gelsin..